حاج حسین

مشهدی ها نخونن
 

اولین جمله ای که یک مشهدی بعد از شنیدن شغل دوستش میگه:

اگه شغلِ دوستش کارمند بانک باشه: مِتِنی هم یک وام برام جور کنی؟
اگه شغلِ دوستش دکتر باشه: مِتِنی بری چهارشنبه که بچم مدرسه نِرِفته یک گواهی بنویسی؟

اگه شغل دوستش مدير شركت باشه: مِتِنی بری بهرام ما یک کار جور کنی؟
اگه شغل دوستش کارمند سازمان سنجش باشه: سوالای کنکور سال بعد ره ندِرِی!؟
اگه دوستش كارمند شهرداري باشه: ببين مِتني برِي اين خِنه ي ما پايان كار رديف كني؟ جواز ساخت نِدِره، اضافه بنا دِرِه، تو طرح افتاده، و ...!

اگه شغل دوستش نظامي باشه: تو ره خدا يه كاري بُكُن خدمت اي جواتِ ما بيفته تو مَشد، نصف روزه باشه، لباس شخصي بپوشه، شيفت ندشته باشه، معاف از رزم بخوره، صبحگاه نره، موهاشِ نزنه و نزديك خانَما باشه!!
اگه شغل دوستش تو حرم باشه:
متني هم دوتا غذا حضرت واسه برار زن داداشم از زابل آمدن جوركني!!!
این مطلب فقط جنبه فان داشت و قصد توهین به مشهدی های گل رو نداشتم.